نویسنده : حبیب پیریاری

برشی از متن:

حالا داشت به سمت من می‌آمد. اولین شعاع نور مهتاب که به صورتش خورد، نفسم بند آمد. چه شبیه محمود بود! دکمۀ ته چراغ‌قوه را زدم و نور را به صورتش انداختم خواب می‌دیدم؟ (دیگر البته جواب این سؤال را تقریباً می‌دانستم). خودش بود؛ احمد محمود پیراهن سفید گشادی تنش بود که چهارخانه های ریزی داشت؛ انداخته بود روی شلوار. عینکی داشت با قاب قطور سیاه‌رنگ. دست‌هایش لرزش ثابتی داشت. دست و سیگارش را بالا برد و به دهان نزدیک کرد. دود را که از دهان بیرون می‌داد تک‌سرفه‌ای کرد. به سیگار لای انگشت هایش نگاه کرد و گفت: «این سیگار هم داره منو می‌کشه...»