نویسنده : ژرمی گلون 

   ترجمه : نادیا خانعلی‌زاده

کیسینجر از زمان پیوستنش به کاخ سفید در 1969، بیشتر از هر رهبری، در نسل خودش، مورد تحسین قرار گرفته بود. طی چندین سال، به‌خاطر سیاست‌هایی که برخی از آن‌ها شکست خورده بودند، تمجید شده بود. در 1973، جایزۀ صلح نوبل را برای تلاش‌های دیپلماتیک در ویتنام دریافت کرد، درحالی که این کشور سال‌های زیادی را صرف خارج شدن از جنگ کرد. طنز تاریخ این بود که یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌های کیسینجر باعث پایان یافتن او بود. در 1975، در واقع چرخ چرخیده بود. در آمریکایی که آرزوی ارتباط برقراری مجدد با ایده‌آلیسمی را داشت که بتواند وجدان خوب خود را راضی کند، «رئالیسم اروپایی» کیسینجر جایی نداشت.