نویسنده : محمداسماعیل قدس

ما به چند دلیل فاصله بسیار زیادی با کشورهای پیشرفته داریم. اولین دلیل این است که زیرساخت ها در همه‌جای دنیا فراهم شده‌اند، اما ما به آن‌ها دسترسی نداریم. ما یک اینترنت قوی با فیبرنوری قوی و وصل به ماهواره و بدون قطعی نداریم. ما زیر‌ساخت جاده‌ای کامل و شبکه‌ای که به همه روستاها وصل و قابل استفاده باشد نداریم. ما شبکه سرد نداریم یعنی مانند همه جای دنیا انبارداری‌های سرد چه بالای صفر درجه و چه زیر صفر درجه که بتوان کالاها را در آن‌ها نگه داشت و بتوان به صورت جمعی استفاده کرد، نداریم؛ آنچه که قبل از انقلاب به عنوان انبارهای عمومی قابل استفاده بوده است. ما از انبارهای مکانیزه استفاده نمی‌کنیم و همه انبارهایمان امروز دستی است. در حالی که در دنیا زمانی که کالا تولید می‌شود از خط تولید، مستقیم و بدون دخالت دست به انبار مکانیزه می‌رود و با برنامه نرم‌افزاری ERP که BI برای آن‌ها طراحی کرده به صورت اتوماتیک از انبار بیرون می‌آید و در کامیون بارگیری و پخش می‌شود. ما حتی کامیون‌های مجهز به ساندویچ پانل با یخچال‌‌های سرد زیر صفر و بالای صفر درجه به اندازه کافی در کشور نداریم. قوانین و مقررات صحیح استفاده از این سخت‌افزار را هم نداریم. در یک شهر کامیون اجازه ورود ندارد و در شهر دیگری اجازه ورود دارد. در یک منطقه ساعت حمل بار را شب و در یک جای دیگر ساعت آن را روز اعلام می‌کنند. ما یک پست خصوصی فعال که بتواند بسته‌ها را از یک انبار حمل کند و تحویل دهد و هزینه‌ها را پایین بیاورد نداریم. در حالی که در دنیا فدکس، UPS، USP ،TNT و شرکت‌های متعددی وجود دارند که به صورت سراسری در همه شهرها و روستاها شعبه و وسایل حمل دارند و با نرم‌افزار به حمل کالا می‌پردازند. حتی مشتریان مطلع هستند که کالای سفارش داده شده کجاست و امکان رهگیری کالا و زمان تحویل آن وجود دارد. فاصله ما هنوز بسیار زیاد است، اما اگر اراده شود، می‌توانیم به همه این‌ها دست پیدا کنیم.