نویسنده : عباس ملکی ،جان تیرمن 

   ترجمه : مریم هاشمی‌نژاد

روابط ایران و ایالات متحد آمریکا در مقایسه با روابط ایران و کشورهای دیگر پرسابقه و قدیمی نیست، اما بجز در سال های ابتدایی همیشه پیچیده و پرتنازع بوده است. متأسفانه اکثراً رویارویی دو ملت طی رویدادهای ناخوشایندی به وقوع پیوسته است. مثلاً بیش تر آمریکایی ها اولین بار زمان گروگان گیری دیپلمات های آمریکایی بود که از وجود کشوری به نام ایران آگاه شدند. از آن طرف هم اولین مواجهۀ مهم ایرانیان با آمریکا طی کودتای سازمان سیا در ایران در ۱۹۵۳ (کودتای ۲۸ مرداد) اتفاق افتاد. در نتیجه جای تعجب نیست که روابط ایران و ایالات متحد نه تنها مملو از اختلاف نظرهای مبتنی بر عوامل ساختاری و مادی است، بلکه با سوءظن و سوءبرداشت های متقابل نیز همراه است که مجموعاً منجر به فقدان ارتباطات اساسی و شکست مداوم در سرمایه گذاری روی وجوه و منافع مشترک میان دو طرف شده است.

نویسندگان این کتاب که از پژوهشگران و سیاستگذاران ایرانی و آمریکایی در امور بین المللند، تلاش کرده اند لفاظی هایی را که تا کنون مشخصۀ بسیاری از بحث ها میان طرفین بوده، کنار بگذارند و با درگیر شدن با دیدگاه های یکدیگر به مسئلۀ شکست روابط میان دو کشور بپردازند. هدف ایجاد زمینه های مشترک و شناسایی سوءبرداشت ها و سوء تفاهم های قابل حل برای آغاز گفتگوست؛ در این کتاب سعی شده به بررسی و ارائۀ راه حل هایی برای انگاره ها و تفکرات ریشه داری پرداخته شود که منجر به جدایی این دو کشور محوری از یکدیگر شده است؛ تلاشی برای فراتر رفتن از برداشت های جان سخت و خصمانه ای که خصوصاً از انقلاب ایران در ۱۹۷۹ بر روابط ایران و آمریکا سایه افکنده است. در واقع آنچه این اثر را از ادبیات تاریخی متمایز می کند، ایده هایی است که در این باره از سوی نظریه پردازان این کتاب ارائه می شود.