تلقی عمومی از اساطیر، قصه ها و داستان های کهن، «مردگی» و به سخن دیگر «افسانه و قصه» بودن آن هاست. نادرستی چنین پنداری دیریست که اثبات شده است. اسطوره ها، قصه ها و داستان ها بر خلاف سالخوردگی، کهنه گی و خیالی بودن سرشار از زندگی، طراوت و تازگی و واقعیت اند. زندگی مادی و معنوی ملت هایی که در مسیر تاریخ فراز و نشیب های بسیار دیده اند با این اسطوره ها، قصه ها و داستان های پیشین پیوندی استوار دارد و گذشت زمان نه تنها موجب فراموشی آن ها به دلیل افسانه و قصه بودن نشده است بلکه در هر دوره به گونه ای از عناصر، اجزاء و رموز و اسرار و پیام آن ها سود برده شده است.

به همین دلیل در روزگار ما تحقیق و بررسی و نقد قصه ها و اساطیر و داستان ها و حکایات از شاخه های مهم پژوهش شمرده می شود و تنها نه منتقدان و تحلیل گرایان آثار ادبی به تجزیه و تحلیل و بررسی و نقد آن ها کمر بسته اند بلکه محققان تاریخ و فرهنگ، باستان شناسان، مردم شناسان و جامعه شناسان و روانشناسان نیز برای کشف و درک بسیاری از نهفته های انسان به این سرزمین پر رمز و راز و شگفتی روی آورده اند.