جوزف کنراد، خالق رمان معروف «دل تاریکی» در ایران هم با همین اثر بیشتر شناخته شده است. وی که یکی از بزرگان ادبیات جهان به‌شمار می‌رود همچنین خالق اثر دیگریست با نام «فریای هفت جزیره»

مهم‌ترین مشخصه این رمان، تصاویر ژرف و شاعرانه‌ایست که کنراد آن را به لحنی طنزآلود در هم آمیخته است به نحوی که در بخشی‌هایی از داستان درست در جایی که لازم است خواننده در شکوهی بی‌نظیر غرق شود کنراد با خلاقیت مثال‌زدنی خود کلمات را جوری کنار هم چیده که گویی ورای واژه‌‌ها تصویری مجلل را مشاهده می‌کنیم اما این تصاویر درخشان در جوار لحن شوخ‌ راوی قرار گرفته تا ریتم داستان دلنشین و جذاب از آب درآید.

در بخشی از این رمان می‌خوانیم:

«در تمام جهات مجمع‌الجزایر شرقی به سفر و تجارت مشغول بود، با کشتی، عمود، نیم‌دایره، دایره‌ای اریب، متقاطع، طول و عرض و محیطش را در مسیر زیگزاگ و پروانه‌ای پیموده بود، سال پشت سال تمام راه‌ها را آزموده بود. هیچ گوشه و شکافی از آب‌های استوایی از سرکشی‌های مشخصاً صلح‌جویانه‌ی نلسون (یا نایلِسِن) پیر در امان نمانده بود. مسیرهایش را اگر روی نقشه ترسیم می‌کردی مثل تار عنکبوت تمام مجمع‌الجزایر را می‌پوشاند به جز فیلیپین. از ترس اسپانیولی‌ها، یا دقیق‌تر بگویم از ترس غریبش از مقامات اسپانیایی، هیچ‌وقت به فیلیپین نزدیک نمی‌شد.»