نویسنده : فریدون حیدری ملک‌میان

کسی چه می‌داند؛ شاید نقش زدن هم پیوسته یک‌جور تمرین تنهایی بوده؛ حرف و حدیثی روی دل مانده، منقش به حالت یا حروف بر سطوحی رایج در هر زمان؛ تجربه‌ای که حاصل آن همین‌قدر ممکن است به کار یک همدرد دلسوخته، یک همذات سودازده در موقع و مکانی دیگر بیاید... که با خود زمزمه کند: پس یکی دیگر هم پیش از این، همین عوالم مرا داشته... یا هرگز هم به کار هیچ‌کس نیاید.