نویسنده : شهره وکیلی

لحظاتی در زندگی هستند مثل نقطه عطف که درست بعد از یک اتفاق، یک نهیب بدون مقدمه و ناگهان تغییر می‌دهند کل زندگی را، حتی به اجبار!

آن زمان که همراهت تو را هم‌گام نمی‌شمارد و تصوری از استقلال و موفقیت تو ندارد وقتی احساس می‌کنی همانند وسیله‌ای هستی برای خواسته‌های او یا باید شخصیت جدای خود را فراموش کنی یا پای این استقلال بایستی تا هرجا!

دلم می‌خواست با هم بزرگ شویم، بالغ شویم و کنار هم، حامی یکدیگر باشیم اما آن نقطه عطف برای انتخاب فرا رسید. تا بعد از آن روز، بعد از آن اتفاق، لحظه‌ای به خود فکر کنم، به خویشتن خویش و با صدای بلند به تمامی آنان که تنها فداکاری و گذشتن‌های مرا می‌خواهند. بگویم: «من هستم، من هم زندگی دارم، گاهی مستقل و برای این استقلال بهای لازم را می‌دهم!»

باید آن لحظه ناب فرا می‌رسید...