نویسنده : بیهان بوداک

   ترجمه : فائزه پورعلی ،کیارش ملکی

من فردی مضطرب هستم. تا پیش از این وقتی دچار این احساس می‌‌شدم، خیلی خودم را آزار می‌‌دادم که: «چرا این حس را داری؟ باید فردی قوی باشی.» تا به امروز صدها سمینار برگزار و در مقابل هزاران نفر سخنرانی کرده‌‌ام. همیشه لحظات قبل از رفتن روی سن، برای من دشوار است. قلبم طوری می‌‌زند که انگار می‌‌خواهد از جایش دربیاید، دلم هری می‌‌ریزد و بسیار آشفته می‌‌شوم. ابتدای کار فکر می‌‌کردم چون تازه‌‌کار هستم، چنین احساساتی دارم و خودم را با گفتن «تمام این‌‌ها به مرور زمان برطرف می‌‌شود و از این پس سمینارها را راحت‌‌تر برگزار می‌‌کنی»، تسکین می‌‌دادم، اما این معضل برطرف نشد. هنوز هم به همان میزان مضطرب هستم.

در آن زمان فکر می‌‌کردم خیلی ناموفق هستم، هیچ‌‌کاری را درست انجام نداده‌‌ام و گویی اصلاً کاری در زندگی نکرده‌‌ام. این وضعیت باعث ناراحتی من می‌‌شد و از دست خودم عصبانی می‌‌شدم که چرا شاد نیستم. چشمانم کارهایی را که توانسته بودم انجام بدهم، نمی‌‌دیدند، بلکه کارهایی را می‌‌دیدند که نمی‌‌توانستم به‌‌خوبی انجام بدهم. به مرور زمان متوجه شدم که ارزیابی من از نقطه‌‌نظری اشتباه است. فرقی نمی‌‌کند که در چه کاری موفق بشوم، همیشه کارهایی وجود خواهد داشت که در انجامشان ناموفق باشم. دنیا پر از مواردی است که فراتر از توانایی و تحمل آدمی است.

اینکه گاهی دچار حس عدم‌‌موفقیت بشوی و مضطرب و ناراحت باشی، طبیعت انسان بودن است. مضطرب بودن من هرگز مانع نشده بود که نتوانم سمینارهایی بسیار پرجمعیت برگزار کنم.

به سختی می‌‌افتادم، اما وقتی می‌‌دیدم دست آخر کار به‌‌خوبی پایان پذیرفته، به شکلی باورناپذیر احساس رضایت تمام وجودم را فرامی‌‌گرفت. اضطراب مثل هشداری بود که اشتباهی به صدا درمی‌‌آمد. اگرچه باز این هشدار به صدا درمی‌‌آید، اما من کارهایی را که باید، انجام می‌‌دهم، هرچند ابتدای کار قدری برایم سخت می‌‌گذرد؛ بنابراین، احساس رضایتمندی‌‌ام به‌‌مراتب بیشتر می‌‌شود. به‌‌رغم اینکه بیش از پانصد سخنرانی برگزار کرده‌‌ام، اما هربار با پایان برنامه احساس فوق‌‌العاده‌‌ای را تجربه می‌‌کنم و از اینکه این کار را انجام می‌‌دهم، شکرگزار هستم. این هم هدیة اضطرابم به من است.

گاهی هم تجربیاتی داشتم که در خور من نبوده‌‌اند. خودم را بسیار بازخواست کرده‌‌ام که چرا این مسئله برایم اتفاق افتاده و این فرد چرا چنین رفتاری با من داشته است. سپس دریافته‌‌ام که دنیا جای عادلانه‌‌ای نیست. دنیا برای اینکه به ما شادی یا غم ببخشد، به‌‌وجود نیامده است. این دنیا جایی است که در آن مسائلی را تجربه می‌‌کنیم و خودمان معنا و مفهومی خاص به آن‌‌ها می‌‌دهیم. در این دنیا هرکسی نقش خودش را بازی می‌‌کند، کسی عامدانه راه مرا سد نمی‌‌کند. من هرچقدر هم خوب باشم، بعضی‌‌ها برخورد نامناسبی با من خواهند داشت و گاهی مورد بی‌‌انصافی قرار خواهم گرفت. اگرچه بازخواستِ تمام این موارد در ابتدا باعث می‌‌شد در زندگی ارزش به‌‌دست بیاورم، اما پرسیدن اینکه چرا این مسائل را تجربه می‌‌کنی؟ مانع از تجربیات جدید می‌‌شوند. بله، اگرچه این تجربیات باعث ناراحتی‌‌ام می‌‌شدند، بهترین درمان این بود که کمی آرام شده و به راهم ادامه بدهم.