این رمان تغزلی و عاشقانه، به شیوه‌ای امپرسیونیستی، منظری روشن و واقعی از زندگی، پیش رو می‌گذارد، چنان‌که گویی در نمایشگاهی بس بزرگ، تابلوهایی بی‌شمار را از جریان زندگی به تماشا می‌نهد و نویسنده، پیشقدم، به کشف و مکاشفه می‌رود تا از این رهگذر، به شناختی دوباره و بی‌طرفانه و نو از انسان و زندگی‌اش برسد.

راوی ـ سپند ـ به قصد دیدار «مهتاب» زنی که ده سال قبل از تهران به پاریس مهاجرت کرده، راهیِ دیدار او می‌شود، اما چند پاره و گیج در تعلیق وضعیتی ناهنجار و ناساز با رویاپردازی‌ها و پندارها و باورهایش، همچون دیگر شخصیت‌های بسیار رمان که در موقعیتی ناگزیر در ارتباط با «دیگری» مهاجر، پناهنده، مطرود، سرگشته، واقع می‌شوند و شریک در این وضعیت مشترک بشری. شهروند آلمانی، فرانسوی، یونانی، ترک، مجاری، یوگسلاویایی، روس، و ایرانی، همه در موقعیتی مشابه به تجربۀ تازه‌ای از زندگی می‌رسند و به مفهومی عمیق از وضعیت مشترک، و به تقسیم سرگشتگی و تنهایی و انزوای خویش، با «دیگری» می‌پردازند و در تکاپوی چیزی نجات‌بخش روزگار می‌گذرانند، اما روزگارشان بر مدار این وضعیتِ سخت دشوار می‌گذرد.

دربخشی از کتاب می خوانیم:

چهارم مهر ماه.دو و نیم بامداد.
برزخ!سپهر...از او هیچ خبری ندارم.اخباری وحشتناک از تهاجم گسترده ارتش عراق به جنوب کشور به خصوص خرمشهر می رسد.به چند شهرم حمله هوایی شده.امروز ساعت نه صبح، همسر بامشاد و دخترش به خانه ما آمدند.درمانده و مستاصل سعی می کرد برخود مسلط باشد مبادا اشکش سرازیر شود. با صدای لرزان و بغض آلود خود را معرفی کرد.دعوت کردم که به خانه بیایند. زنی کوتاه قد با صورتی گرد و چاق و چشم های درشت اما نگران.