(فرضیه‌ای در زوال امارت طالبان)

نویسنده : سیدیحیی موسوی

هنگامی که طالبان برای نخستین بار در دهه‌ی هفتاد شمسی قدرت را تصاحب کردند. همه یا اکثریت شهروندان افغانستان امیدوار بودند که زمامداران طالب شاید معنای زندگی را دوباره به خانه‌هیا آن‌ها بازگردانده و به افکار و اندیشه‌های عدالت‌خواهانه تن دردهند. اعمال و رفتار طالبان اما روزبه‌روز این امید را هرچه بیشتر به یاس تبدیل کرد.

به لحاظ سیاسی و جامعه‌شناختی، نظام‌های سیاسی غیردموکراتیک نوعا نقطه‌ی آغاز و پایانی دارند و همواره با تهدیدهای کوتاه‌مدت و درازمدت روبرو هستند.

در این پژوهش، فرضیه‌ی فروپاشی احتمالی امارت طالبان براساس اصل ثبات و پایداری به آزمون گذاشته خواهد شد.