این کتاب علاوه بر پیشگفتاری از زیگمونت باومن، شامل پنج فصل است که عنوانهای آنها عبارتند از تاملات جدلی در باب پسامدرنیسم، پسامدرنیسم، هنر فیلم و فرهنگ توده، دو راهه‌های زیبایی‌شناسی پسامدرن، هنر، فلسفه، نقد هنر و ارتباط میان آنها- سندرم پسامدرن و مصاحبه با استفان مورافسکی.

در این کتاب می‌خوانیم: به باور پسامدرنیسم، فلسفه به تمامی در زندان بت‌پرستی اسیر است. اگر در جستجوی "اقتدار" اَبَر نسانی نباشد سر در پی پناهگاهی متافیزیکی در طبیعت می‌گذارد. اگر هیچیک به نتیجه نرسید به "آفرینندگی" انسان، خواه از نوع تاریخی یا اجتماعی یا فردی پناه می‌برد.

مورافسکی در این کتاب می‌کوشد مدرنیسم را به شیوه‌ای عرضه کند که درک تقابل آن با پسامدرنیسمی که او می‌شناسد آسانتر شود و پرسشهایی را به میان می‌کشد که معتقد است خردورزان دنیای انگلیسی‌زبان به اندازه کافی در آن تعمق نکرده‌اند.

باومن در پیشگفتار کتاب عنوان کرده است: مورافسکی فیلسوفی است که بیش از هر چیز به بهبود موقعیت انسان می‌اندیشد و معتقد است فلسفه تا جایی معنا دارد که در خدمت این هدف و هشدار نسبت به نیازهای آن باشد. برای مورافسکی هر ایده‌ تازه و هر راه تازه رسیدن به آن باید ابتدا آزمونی را از سر بگذراند که ربط آن را با موقعیتها و امور مبرم زندگی انسان اثبات کند.