این کتاب براساس دست نوشته‌های "احسان طبری "فراهم آمده مجموعه‌ای از خاطرات و اظهار نظرهای طبری درباره برخی شخصیت‌های سیاسی و ادبی است که کنار آن، نویسنده از فعالیت‌ها و خاطرات خود در حزب توده سخن می‌گوید . وی درباره این نوشته‌ها تصریح می‌کند" :در این یادنامه کوتاه دقت داشتم که خود را به جای "تاریخ "قرار ندهم .فصول بسیاری را ابتدا در نظر گرفته بودم که بعدها حذف کردم .نه از سر تنبلی، بلکه از سر فروتنی، دیدم که دلیل ندارد خود را به "داور کل" بدل سازم .در آنچه هم که نوشتم از کوچه‌های معینی گذشتم و کوشیدم گستاخ نباشم .کوشیدم که سودمند و دل‌پذیر را همراه سازم .روشن است که حد اعلای انصاف را، در چارچوپ درک خود به کار بردم .ولی به قول بیهقی" :چون دوست زشت کند، چه چاره از یاد کردن ."