این اثر، حاصل تجربیات نویسنده در طول سال های فعالیتش به عنوان روان شناس بالینی است. لیوینگستون که از ناملایمات زندگی به دور نبوده و دو فرزند خود را از دست داده است، با بیانی دلنشین، سعی در بازگرداندن امید به زندگی افراد دارد.

به اعتقاد لیوینگستون، بسیاری از افراد از خطر کردن می‌ترسند و کارهای بی‌روح، قابل پش‌بینی و تکراری را ترجیح می‌دهند که در واقع علت احساس کسالت و ملالت شدیدی است که ویژگی اصلی روزگار ماست.

در بخشی از این کتاب می خوانیم: «این پاسخ به سوال "چرا؟"ست که به شدت بر ما سنگینی می کند؛ چرا اینجا هستیم؟ چرا این طرز زندگی کردن را انتخاب کرده ایم؟ چرا خود را ناراحت کنیم؟ و جواب نومیدکننده همان عبارت مشهوری است که بر سپر عقب اتومبیل ها می چسبانند: "بی خیال"».

این نوشتار در 30 بخش سامان یافته که هر یک از آنها ارایه کننده نکته‌ای است که شاید با دانستن آنها بحران بی‌معنایی زندگی که بسیاری از افراد در مقاطعی از عمرشان به آن دچار می شوند، تا اندازه‌ای رنگ ببازد.

شاید بتوان این‌گونه نتیجه گرفت که لیوینگستون در تمامی جملات این کتاب در پی القای این مطلب است که تنها فرد موثر در زندگی ما و عامل بدبختی و خوشبختی، تنها خودمانيم. مصایب زندگی غیرقابل اجتناب‌اند، این ماييم که با واکنش‌های متفاوت، مسیر زندگی و سعادت یا تیره بختی‌مان را رقم می‌زنیم.