بحث درباره رابطه زبان و تفکر و تأثیر این دو بر یکدیگر بحث تازه‏اى نیست. افلاطون معتقد بود که هنگام تفکّر، روح انسان با خودش حرف مى ‏زند. واتسون، از پیشروان مکتب رفتارگرایى در روانشناسى، در اوایل قرن بیستم همین مطلب را به زبان دیگرى بیان کرده است. او معتقد است که تفکر چیزى نیست مگر سخن گفتن که به صورت حرکات خفیف در اندام‏هاى صوتى درآمده است. به عبارت دیگر، تفکّر همان سخن گفتن است که وازده شده و به صورت حرکات یا انقباضهاى خفیف در اندامهاى صوتى ظاهر مى‏ شود.