در واپسين سال‌هاي قرن نوزدهم، جواني در اتاقي واقع در شهري كه در آن زمان هلسينگفرس خوانده مي‌شد نشسته بود. اين جوان، كه قرار بود سرگرم تحصيل در رشته‌ي حقوق باشد، در آن لحظه‌ها مي‌بايست به مطالعه‌ي يكي از كتاب‌هاي درسي‌اش مي‌پرداخت. ولي واقعيت چنان بود كه درباره‌ي موسيقي مي‌انديشيد و رؤياپروري مي‌كرد. در گوش جانش، نغمه‌هايي را مي‌شنيد كه بعدها در تار و پود بزرگ‌ترين سنفي‌هاي مدرن گنجانده مي‌شد. ژان سيبليوس جوان در آن زمان از سرنوشت خويش چيزي نمي‌دانست ولي اين را مي‌دانست كه فنلاند بايست آزاد شود، و مي‌خواست روح فنلاند، درياچه‌هايش، رودخانه‌هايش، ترانه‌هاي فولكلوري‌اش و حماسه‌ي عظيم كاله والا را در موسيقي‌اش مصوّر و مجسّم سازد. همچنان كه سال‌ها سپري مي‌گشت، كشورش نيرومند و آزاد شد، آثار موسيقي و آهنگ‌هايش به شهرت رسيد، به طوري كه امروزه هيچ‌كس در عظمت آن آثار ترديد روا نمي‌دارد.