در میان هنرمندان این مرز و بوم یکی دیگر از کسانی که داستان‌هایش نموداری از زندگی و روحیه شاعرانه او بود، بی‌گمان غزاله علیزاده است. آن زمان که پیکر بی‌جان او را از درختی در روستای جواهرده و در برابر چشم‌اندازی باشکوه از طبیعت پایین آوردند، در واقع علیزاده آخرین داستان زندگی‌اش را نوشت. شخصیت‌های تنها، منزوی و غمزده او در «خانه ادریسی‌ها» و «شب‌های تهران» اگر بیرون از زمان امتداد می‌یافتند، بی‌شک همان پایان را برمی‌گزیدند. اگر امروز انبوه دلنوشته‌های ناپخته دختران نابالغ، ویترین کتابفروشی‌ها را اشغال کرده است، داستان‌های علیزاده نشان داد ادبیات خود زندگی است و می‌توان روح و احساس و تفکر خویش را در سطرسطر داستان جاری ساخت. به‌هر روی در فضای مرده این روزهای داستان‌نویسی ایران و در میان خیل تجربه‌های مبتذل و سطحی امروز، انتشار «ملک آسیاب» اتفاقی مبارک است که می‌تواند راهگشای نوجویانی باشد که دلبسته ادبیات و داستان‌اند. اگر غروبی دلگیر در روستای جواهرده رامسر، آخرین چشم‌اندازی بود که هنر و زندگی غزاله علیزاده را قاب گرفت، مرگ او امتداد زندگی شخصیت‌های داستان‌هایش و شاهدی بر اصالت و صداقت ادبیات است.

 

برگرفته از مقاله‌ی غروب غزاله از"روزنامه آرمان"