«خلسه‌های زنانه» روایتی از خودزنی‌ِ شخصیت‌هایی در آستانه‌ی فروپاشی است. زنانی به شدت تنها و ناامید که تلاش می‌کنند ریسمانی برای چنگ زدن و رهایی پیدا کنند. این تلاش به سرانجامی نمی‌رسد و آن‌ها ناگزیر از سقوط به دره‌ای تاریک و ژرف هستند. مریم بیرنگ در اولین مجموعه داستانِ خود به سراغِ بخشی از حافظه‌ی جامعه رفته است که صندوقچه‌ای از اسرار و رازهای مگویِ زنانه را در خود محفوظ می‌دارد. محدوده‌ای سرخ که مرزهایِ شخصیِ «زن» و «دیگران» را تعریف می‌کند. از این رو، «خلسه‌های زنانه»، روایت‌هایی خواندنی و آشنا از روندِ «دیگر شدگی»ِ زن در جامعه‌ی امروز نیز هست که نشان می‌دهد تعارض‌هایِ بی‌پایانِ سنت و مدرنیته چه بر سر زنان ما آورده است.