این کتاب به تحلیل و تبیین رابطه و نسبت بنیادین دو حوزه ی ادبیات و فلسفه می پردازد و مهمترین وجوه حوزه ادبیات و فلسفه را به اجمال مطرح می کند. در این كتاب شیوه‌هایی که فلسفه از طریق آن‌ها به كنكاش در مسائل مربوط به ماهیت و ارزش ادبیات می‌پردازد، مطرح شده است.

این كتاب نشان می‌دهد كه چرا افلاطون فلسفه را از ادبیات جدا و ادبیات را از حكومت آرمانی خویش طرد كرد و چگونه ارسطو به انتقادات افلاتون درباره ادبیات پاسخ گفت. نویسنده در این كتاب بیان می کندكه چگونه می‌توان صورت‌های ادبی را محمل‌هایی برای پیشبرد مسائل فلسفی دانست و همچنین چگونه می‌توان به تحلیل دریافت كه فلسفه برای اقناع خوانندگان به شیوه‌هایی نوعا ادبی متوسل می‌شود.

مارتین وارنر، مدرس دانشگاه و عضو گروه فلسفه دانشگاه وارویك نیز کتاب را «مقدمه‌ای آموزنده و موقر بر مناسبات میان فلسفه و ادبیات كه به نحوی دلنشین و اغلب بدیع و از دیدگاه فلسفی منسجمی بیان شده است.»، توصیف کرده است.

به باور مترجم، ویژگی‌های این كتاب در سه محور «نخستین و تنها مقدمه بر فلسفه و ادبیات»، « مقایسه فلسفه و ادبیات با مثال‌هایی روشنگر و مقابله» و «دارا بودن نوشتاری روشن و دلنشین» خلاصه می‌شود.

کتاب «درآمدی بر فلسفه و ادبیات» در هشت فصل تنظیم شده که عبارت است از: «۱.فلسفه و ادبیات چیست؟»، «۲.فلسفه و ادبیات در دوران باستان»، «۳.تعریف ادبیات»، « ۴.مولف: روانش شاد؟»، «۵.هرمنوتیك و تفسیر»، «۶.ادبیات در فلسفه؟» و «۷.فلسفه در ادبیات؟» و «۸.فلسفه/ادبیات».