ماكس رافائل شاگردِ هنرشناس و مورخ بزرگ هنر، هاينريش ولفلين، بود. و كتاب حاضر با همه‌ي فشردگي و پيچيدگي آن، يكي از بهترين درآمدها به انديشه‌ي رافائل است. مقاله‌ي نخست، "پرودون و جامعه‌شناسي هنر"، نقدي است بر نظريه‌ي زيبايي‌شناختي پرودون، كه ضمن آن، او به توضيح ديدگاه‌هاي خود درباره‌ي نقش ويژه و كاركرد رابطه‌ي ميان قواي گوناگون انسان، ماهيت "ايده‌ي " هنري، رابطه‌ي فرآورده‌ي ايدئولوژيك و تماير ميان قلمروهاي هنر، علم و فلسفه مي‌پردازد. در مقاله‌ي دوم، "نظريه‌ي ماركسيستيِ هنر"، او اصول ماده‌باوري تاريخي را درباره‌ي آن‌چه در آن هنگام تازه‌ترين و پيشرفته‌ترين نمونه‌هاي هنر بود به كار مي‌بندد. در اين‌جا، علم، علم تاريخ و نقد هنري در پيوند با يكديگر نظريه‌اي علمي پديد مي‌آورند كه در برابر آن نوع جامعه‌شناسي هنر كه از روش تاريخي و ديالكتيكي بي‌بهره است قرار مي‌گيرد. در مقاله‌ي سوم، "پيكاسو"، رافائل به بررسي چگونگي تكامل هنري پيكاسو مي‌پردازد. در اين مقاله، او شرايط مادي و ايدئولوژيكي را كه بر پيكاسو تأثير گذاشته‌اند بررسي مي‌كند و نشان مي‌دهد كه پيكاسو چگونه نسبت به اين شرايط واكنش نشان داده است.