چه گونه رابطه‌ای ميان شكل هستی اجتماعی انسان، ارتباط او با خويشتن و مفهوم «ديگری» وجود دارد؟ شكل حضور انسان در جهان از مجرای كدام دستگاه شناخت‌شناسا‌نه‌ تنظيم و به او منتقل می‌شود؟ وقتی از كلمه ي من استفاده می‌كنيم دقيقاً چه تصوری از اين واژه در ذهن می‌پرورانیم؟ در واقع، محدوده‌ای كه برای اشاره كردن، معرفی و نشان دادن آن از واژه ي «من» استفاده می‌شود، به چه محدوده ي شناخت‌شناسانه‌ای اشاره دارد؟ اين محدوده تحت چه فرايندی معين می‌شود، مكانيسم‌های غيريّت‌سازی در فرد، چه رابطه‌ای با شكل‌گيری فهمش از بخشی از جهان به‌عنوان «خود» دارند؟ چه قوانين يا قواعدی به‌شكل رابطه ي اين محدوده با ديگران نظارت می‌كنند؟ چه نیّتی در پس تلاش انسان‌ها برای ايجاد تمايز در ميان خودشان با ديگری وجود دارد؟ و در نهايت اين سوآل اساسی كه تحت چه نيرويی «خود»های تمايز‌يافته ي بشری ــ چه در سطح اجتماعی و در قالب گروه‌هايی از افراد، چه در سطح فردی و در قالب هويت‌های مجزای فردی ــ تلاش می‌كنند تا ويژگی‌های تمايز‌يافته ي خود را به ديگران معرفی كنند؛ تا مورد شناسايی قرار بگيرند؟

کتاب "من يك «نه ـ دیگران» هستم ،كاوشي در مفهوم شناسایی و انضمامیت سوژه‌ي سیاسی"از حمید ملک‌زاده کوششی است برای پاسخ به این پرسش ها.

حمید ملک زاده در این کتاب قصد دارد شكلی از زندگی را به‌عنوان يك مدل برای خوانندگانش به تصوير بكشد كه در جريان آن شكل‌گيری مفهوم خويشتن در فرد انسانی را مورد بررسی قرار دهد. همچنين اين آرزو را در سر می‌پروراند كه بتواند، با ارائه‌ی تصويری از نوعِ با هم بودن افراد انسانی درون يك وضعيت، روابط مبتنی بر سلطه را به‌عنوان شكلی منطقی از روابط ميان انسان‌ها با يكديگر نفی كند، و مدل مطلوب زندگی اجتماعی را از درون زندگی انسان‌ها با يكديگر به‌شكلی انضمامی استنتاج نمايد.