اغلب داستانهاي اين مجموعه روايتگر تنهايي انسانها هستند كه از زبان راويان متعدد و با زواياي ديد مختلف بيان شده اند در داستان هاي اين مجموعه، تنهايي با لحن آرام طبيعت در تفسير زندگي عجين مي شود و اغلب به مساله جای خالی «ماجرا» در زندگيهاي امروز و نزد گروه زيادي از آدمها، پرداخته شده است. در مجموع سايه تنهايي در داستان هاي اين مجموعه هر لحظه سنگينتر مي شود و وجوه ديگر داستان را متاثر مي كند. بخشي از داستان «مارمولکها اصلا غصه نمی خورند!» از اين كتاب: «آن طرف توري بوي كودك به دماغ مارمولك خورد. مارمولك نيم سانت جا به جا شد. كمي سرش را چرخاند تا چشمش را براي ديدن كودك تنظيم كند. كودك او را نگاه مي كرد و با دست به او اشاره مي كرد. احساسي عجيب از بدن كودك متصاعد بود كه به سمت مارمولك جريان پيدا كرده بود. مارمولك از كودك خوشش آمد. كمي سرش را گرداند و با چشم ديگرش كودك را پاييد. حواسش پرت تماشاي كودك بود. داشت شكاف دهانش را براي سلام كردن به كودك باز مي كرد...»