کریستوفر جی.آرتور با بررسی ساختار منطق هگل و سرمایه مارکس در " دیالکتیک جدید و سرمایه" معتقد است شاید مارکس فقط منطق هگل را ­چون ابزاري کمکی برای ارائه و توضیح مطلب خود برگزیده باشد، اما این چارچوب منطقی اهمیت هستی­ شناختي دارد.

آرتور با درک اهمیت و خاص بودن اقتصاد پولی در "دیالکتیک جدید و سرمایه" نشان می دهد که در واقع بین «ایده»ی هگل و روابط ساختاری کالاها، پول و سرمایه همبستگي وجود دارد، اما این همبستگي فقط به دليل خصوصیت‌هاي بسيار ویژه اقتصاد پولی ايجاد مي‌شود.

در این کتاب آرتور دیالکتیک مارکس را هم هنگام ایجابی و انتقادی می داند که نشان می دهد پول موجب گسترش عظیم فعالیت اقتصادی فراسوی معاملات پاياپاي شده است، و در همان حال نشان می دهد كه نظام پولی ما را تابع سلطه‌ي نیروهای بیگانه مي‌كند: دیالکتیک صرفاً ایجابی نشان می دهد که سرمایه چگونه تمام عناصر زندگی اقتصادی را تابع شکل‌های خود مي‌كند و با تسخیر عرصه ی ارزش مصرفی و شکل دادن به آن به قدرت مطلق تبديل می شود. جنبه ی انتقادی دیالکتیک نشان می دهد که سرمایه در سویه ی ارزش مصرفی با دو «دگر» خود مواجه است که نمی تواند به شکلی هگلی و به نحو موجهی ادعا کند که صرفاً جنبه هایی از خویشتن آن به شمار می روند. دگرِ بیرونیِ سرمایه طبیعت است که سرمايه با سرعت وحشت‌آوری در حال نابودی آن و درواقع نابودی مبنای مادی خویش است. پرولتاریا، این مخلوق سرمایه، دگرِ درونی سرمايه است که بالقوه قادر به واژگون کردن آن است.

در روایت دیالکتیکی آرتور در قلب رابطه ی سرمایه شاهد تصادم بین آرمانيت (ideality) سرمایه و مادیت کار زنده هستیم. این تصادم تنش ساده ی دو مکان نیست (همچون یک مسابقه ی مشت زنی) که در چارچوب آن کار در مقابل رقیب خود براي تخصيص ارزش جدید بایستد. علت اين است که کار وقتی همچون کار مزدی تعیین شد خصیصه‌ای درونی از رابطه ی سرمایه و حالتی واقعاً تابع در برابر سرمایه دارد؛ اما همیشه به علت سرکشی مادی‌اش در برابر تقلیل جایگاهش به منبع محض انباشت سرمایه در سرمایه و علیه آن است.