"نگارنده به منظور بررسی مسائل فلسفی مرتبط با علوم اجتماعی، مواضع سنتی و معاصر را در این خصوص، مطرح می‌سازد. بر این اساس، مباحث آغازین كتاب، به دیدگاه‌های تجربه‌گرایانه‌ی علوم طبیعی و نقدهایی از تجربه‌گرایی، اختصاص یافته است. در فصل چهارم، گزارش‌های جامعه شناختی و تاریخی از علم به منزله‌ی بدیل‌های برای دیدگاه تجربه‌گرایانه، مطرح گردیده است. مقایسه‌ی عقلانیت ابزاری، عقلانیت پیروی از قواعد نظیر فرهنگ‌ها، سنن و هرمنوتیك و عقلانیت انتقادی، از مباحث دیگر كتاب است كه سپس نگارنده از رابطه‌ی رئالیسم انتقادی و علوم اجتماعی، مساله‌ی فمینیسم و پست مدرنیسم سخن به میان می‌آورد. گفتنی است بحث نظریه‌ی انتقادی و رئالیسم انتقادی این است كه می‌توان مبنایی برای گفت‌وگوی اخلاقی و سیاسی یافت، اگرچه مبنایی كه هر یك از آن دفاع می‌كنند، متفاوت است. رئالیسم انتقادی به نیروی محرك بنیادین سنت تجربه‌گرایانه نزدیك‌تر است و می‌گوید كه هر چه شناخت ما از جهان اجتماعی تزلزل‌ناپذیرتر باشد، مباحثات اخلاقی و سیاسی‌ای كه می‌توانیم شرح و بسط دهیم، تزلزل‌ناپذیر تر است. نظریه‌ی انتقادی، شكلی از ایده‌ی عقلانیت را به منزله‌ی بحث اخلاقی به كار می‌برد. سپس بحث فمینیسم را در سیر تحول پساساختارگرایی بازگو می‌كند. به تصریح كتاب: "نخستین نسل نظریه‌پردازان ساختارگرا، ایده‌ای ساختارهاری بنیادی جامعه و زندگی اجتماعی را با ساتفاده از شباهتی زبانی پروراندند. رئالیسم این ایده را بسط بیشتری داد. ولی پساساختارگرایی از این دغدغه دور شد تا به بخشی از آن چه امروز به چرخش زبانی در فلسفه‌ی قرن بیستم معروف است، تبدیل شود. این رویكرد، جهان اجتماعی را بر ساخته‌ی زبان یا گفتمان‌های گوناگون می‌داند. در بیشتر فلسفه‌ی پساساختارگرایی، شرح و بسط نوعی دیدگاه نسبی‌گرایانه را مشاهده می‌كنیم ـ این ایده كه هیچ گفتمانی شایسته‌تر یا علمی‌تر از دیگری نیست. این رویكرد به ویژه در جامعه‌شناسی و مطالعات فرهنگی و روان‌شناسی اجتماعی و مطالعه‌ی ادبیات، نافذ بوده است، ولی در رشته‌ی تاریخ هم می‌توان آن را یافت. پست‌مدرنیسم، این جنبش را باز هم پیش‌‌تر برد، تقریبا تا مرز كنار گذاشتن فلسفه از هر جنبه یا دقیق‌تر با استفاده از استدلال‌های فلسفی بر ضد فلسفه"."