"خلیل ملكی ( 1280ـ 1348) یكی از چهره‌های سیاسی دوره پهلوی است كه در كتاب حاضر مجموعه از نامه‌های او گردآوری و چاپ شده است .بیشتر نامه‌ها به "امیر پیشداد "است ;زیرا ملكی علاوه بر علاقه شخصی، به سبب آن كه پیشداد دبیر جامعه سوسیالیست‌های ایرانی در اروپا بود با وی مكاتبه می‌كرد . نخستین نامه این مجموعه به "عبدالحسین نوشین "است در سال 1327و آخرین نامه به تاریخ تیر 1348، یعنی دو هفته پیش از مرگش نوشته شده است .در كتاب خاطر نشان می‌شود" : نامه‌های ملكی چهره جدیدی از او و عقاید و روش‌های او به دست نمی‌دهند .خاصه به این دلیل كه ملكی روشنفكر و تئوریسین و فعال سیاسی رك و بی‌پرده‌ای بود و آنچه را ـ از آرا و عقاید اساسی گرفته تا حرفهای تاكتیكی روز ـ بدان باور داشت تقریبا بی‌پرده و بی‌پیرایه بیان می‌كرد (و این خود یكی از علل بزرگ ناكامی سیاسی او در زمان حیاتش بود و پیروزی پس از مرگش) .در نتیجه نامه‌هایش هیچ زاویه پنهانی را درباره كار و زندگی او نشان نمی‌دهند و هیچ سری را فاش نمی‌سازند .با این وصف این نامه‌ها ـ صرف نظر از محض اطلاعات ریز مضبوط در آنها كه در جای دیگری نیست باز هم ملكی را بازتر و بی‌پوشش‌تر از پیش نشان می‌دهند .و چیزهایی از سادگی روان ـ شناختی‌اش، از رك گویی بی امان و غیر سیاستمدارانه‌اش، از اعتماد به نفسش، از گذشت و چشم پوشی‌اش، از انعطاف سیاسی‌اش، از كم حوصلگی و حساسیتش نسبت به "حماقت "دیگران و بی‌اعتنایی آنها به "عقل و منطق " و (به همین دلیل) از سهل‌انگاری نسبت به جنبه‌های عاطفی اعتقادات سیاسی،از مناعتش، از دست تنگی‌اش، از بیماری‌هایش، از روابط و مسائل خانوادگی‌اش و از چیزهای دیگر حكایت می‌كنند ."نامه‌های این مجموعه در شش بخش تقسیم شده است1 : ـ نامه‌های تهران ( 1327ـ 1341)، 2ـ نامه‌های اروپا ( 1341ـ 1343)، 3ـ نامه پیش از زندان ( 1343ـ 1344)، 4ـ نامه‌های زندان ( 1344ـ 1345)، 5ـ نامه‌های پس از زندان ( 1345ـ 1348)، 6ـ سه نامه سرگشاده به "ملت ایران و حزب نیروی سوم ( 1شهریور 1332)"، به "اولیا امور ( 1اسفند 1329)"، به "آیت‌الله كاشانی ( 22مهر 1331) ." كتاب با نمایه به پایان می‌رسد ."