درحالی‌که در علوم اجتماعی تاکنون با تقابل امر فردی و اجتماعی روبه‌رو بوده‌ایم، فیلیپ کرکوف جامعه‌شناس فرانسوی در کتاب «جامعه‌شناسی‌های نوین» با بررسی این مساله در جامعه‌شناسی امروز فرانسه از دیدگاهی نو می‌گوید که در آن واقعیت‌های اجتماعی ساخت‌‌هایی اجتماعی، روزمره و حاصل فعالیت کنشگران فردی و جمعی‌اند.

به‌عقیده کرکوف مشکل علوم انسانی این است که، با در تقابل قراردادن مداوم امر جمعی و امر فردی، نتوانسته است تولید همزمان و به‌هم‌پیوسته جزء و کل را که به‌ویژه در این میان مطرح است، اندیشه کند. از این نقطه او با ژان پیاژه روانشناس (١٩٨٠-١٨٩٦) هم‌رای می‌شود که: «کل اجتماعی نه جمع عناصر قبلی است نه موجودیتی جدید، بلکه نظامی از روابط است، که هر یک از این روابط، در مقام و موقعیت خود رابطه، دگرگونی‌ای را در عناصری که پیوند خورده‌اند می‌آفریند.» پیاژه، با تاکید بر اصطلاح «روابط»، به تصریح کرکوف بنیانی مهم را برای تغییر در واژه‌های [به‌ظاهر] متضاد [جزء و کل] در قالب برنامه‌ای جدید فراهم آورد: نسبت‌باوری روش‌شناختی. این پارادایم جدید در دوره متاخر بر واژگان سازه‌‌باوری «ساخت اجتماعی واقعیت» متکی بوده است. این نسبت‌گرایی روش‌شناختی مناسبات اجتماعی را همچون موجودیت‌های اولیه در نظر می‌گیرد و از این روست که کنش‌های فردی و صور جمعی را موجودیت‌های ثانوی و تبلورهای خاص مناسبات‌ اجتماعی در زمینه‌های اجتماعی- تاریخی مختلف می‌داند...