نه! توي خانه نمي‌شود کشيد. نبايد کشيد. دود، مانند عميق‌ترين و سمج‌ترينِ دردها، به دورافتاده‌ترين زاويه‌هاي خانه، لاي صفحاتِ به‌هم‌چسبيده‌ي کتاب‌ها، به خلوتِ حقيرِ عنکبوت‌ها، نفوذ مي‌کند و براي مدت‌ها همان‌جا جاخوش مي‌کند، حتا اگر شادترينِ خبرها در چنين خانه‌اي پخش شود؛ هم‌چون تمامي ارواحي که به گوشه‌کنار اين خانه، لابه‌لاي صفحاتِ به‌هم‌چسبيده‌ي کتاب‌ها و تاروپودِ قالي‌ها خزيده‌اند، و بي‌آن‌که صداي‌شان را بشنويم وجود دارند. نه‌فقط ارواحِ مردگان، که ارواحِ نيامدگان نيز. شايد هم من زياده‌ازحد دچار چنين افکارِ خرافه‌باري هستم. نمي‌دانم. آيا چنين عقايدي به کارمندبودن ربط دارد؟...