مرورم چند هزار عکس را برای گزیدن و برگزیدن چند ده تا از آن‌ها برای " نگاهم‌کن! خیالم کن! " من را چنان با سیمای خونین دنیای امروز مواجه کرد که پس از هر گردشی و بازگشتن به میز کارم روان خود را افسرده و سیمای خود را خونین می‌دیدم. این حقیقت و واقعیت زندگی سیاسی و اجتماعی معاصر دنیای ماست. دنیایی که ما در ملتهب‌ترین منطقه‌ی آن زندگی می‌کنیم. پس، مواجهه‌ی ما با عکاسی نیز به قرار شیوه‌ی زندگی ما، تاویل ما از زندگی پیرامونیانمان خواهد بود. زندگی‌ای انباشته شده با خبر و عکس قتل‌ها، ترورها، بمب‌گذاری‌ها، و هرگونه حادثه‌ی شرارتبار دیگر. پس، به این اعتبار نگاه من به عکس‌های " نگاهم‌کن! خیالم کن! " نیز بر اساس تفسیر و تاویل و نگاه و خوانش شخصی‌ام، و تجه و حساسیتم نسبت به زندگی و آلام، و در صورت وجودش خوشی‌ها و شادی‌های مردمان بوده است.

 

برگرفته از مقدمه‌ی کتاب