«اتحاد جماهیر شوروی سقوط کرد و به فاصله‌ای کوتاه خیابان‌های مسکو جولانگاه ماشین‌های مرسدس و بوتیک‌های پرزرق و برق به سبک غربی شد و گردشگران مرفه روسی هم سر از جزایر زیبای مدیترانه‌ای درآوردند تا نوآمدگان هم از مهمانی همیشگی سرمایه عقب نمانند. اما این ماه عسل تنها برای عده‌ای نزدیک به حلقه‌ی اول مدیران خوش‌اقتبال بر جا مانده از حاکمیت فروپاشیده به رهبری یلتسین بود و اکثریت مردمان در انبوهی از کاغذهایی که قرار بود سهام آنها از خصوصی‌سازی باشد، دست و پا می‌زدند. کاغذهایی که برای یک وعده غذای سرد به فروش می‌رسید.

ایجاد بحران‌های عجیب و غریب و سپس فرونشاندن آن‌ها، یعنی ترکیب غم‌انگیزی از کمدی و تراژدی، هنر منحصر به فرد یلتسین بود که برای میراث‌بر خود پوتین به یادگار گذاشت،‌ مانند حمله‌ي برق‌آسا به چچن و فرار رعدآسا از آن.

دارودسته‌ی امنیتی‌های پوتین بازی را ادامه دادند، آن‌ها دیکتاتوری آهنین را از دربار تزار، پنهانکاری و دروغ‌پردازی را از سرویس‌های امنیتی دوران شوروی و ثروت‌‌اندوزی شخصی و دلقک‌بازی نمایشی را از یلتسین به‌خوبی آموخته بودند و تمام درس‌ها را به‌دقت در روسیه‌ی امروز پیاده کردند.»