ترجمه : محمد شهبا

 

در اين كتاب پرينس از يكي از پيچيده‌ترين مفاهيم روايت‌شناسي، يعني مسئلۀ راوي، آغاز مي‌كند و با طرد برخي از تقسيم‌بنديهاي رايج، الگوي ساده‌تري براي انواع راوي در متن روايتي ارائه مي دهد.

ساختارگرايي يكي از رايج ترين، و احتمالا ديرپاترين، مكتب هاي روايت شناسي است.اين ديدگاه كه به پيروي از ساختارگرايي در زبان شناسي پا گرفت، در پي تدوين قواعدي همچون دستور زبان براي بيش تر، اگر نگوييم همۀ، پديده هاست؛ از زبان نوشتاري يا گفتاري گرفته تا بررسي متون (روايتي و غيرروايتي). نگرش جرالد پرينس در كتاب حاضر نيز آشكارا ساختارگرايانه است. اين نكته به ويژه در فصل سوم اين كتاب نمود شايان توجهي دارد. پرينس از يكي از پيچيده ترين مفاهيم روايت شناسي، يعني مسئلۀ راوي، آغاز مي كند و با طرد برخي از تقسيم بندي هاي رايج، الگوي ساده تري براي انواع راوي در متن روايتي ارائه مي دهد. تمايز ميان روايت، روايت شده، روايت كردن، و روايت گري، كه در فصل هاي بعدي اين كتاب به تفضيل بررسي شده اند، از امتيازهاي ديدگاه پرينس است كه گسترۀ واژگاني و مفهومي روايت شناسي را توسعه مي دهد.