ترجمه : محمد شهبا

 

وارن باكلند در اين كتاب بر آن است تا نشان دهد كه برخي نظريه پردازان حيطۀ فيلم، با استفاده از زبان شناسي گشتاري چامسكي به بررسي فيلم پرداخته اند. وي به اين منظور، نخست طرحي كلي از نظريه هاي فيلم ارائه مي دهد و سپس آثار افرادي همچون ميشل فوكو، روژه اودن، فرانچسكو كاسه تي، و دومينيك شاتو را تشريح مي كند. هدف همۀ اين نظريه پردازان اروپايي اين است كه با اتكا بر زبان شناسي گشتاري زايشي چامسكي، دستور معيار فيلم را پي بريزند. به عبارت ديگر، باكلند بر آن است تا نشان دهد كه در مطالعات سينمايي، در گرماگرم بحث هاي مطالعات فرهنگي و علوم اجتماعي نوعي بازگشت به الگوهاي زبان شناسي صورت گرفته و موفق هم بوده است. البته كار باكلند در اين كتاب به معرفي آثار اين نظريه پردازان محدود نمي شود بلكه گاه آن را اصلاح كرده و براي پي ريزي نظريۀ خودش در زمينۀ توانش فيلمي تماشاگر به كار برده است.