ترجمه : فرینوش رمضانی

 

ویلیام مِین در مقدمه‌ی این کتاب می‌گوید: «نمی‌دانم چرا غول‌ها باید بدنام باشند.» و با کمی دقت می‌توان دید که بیشتر داستان‌ها بر این فرض غیرمنصفانه بنا شده‌اند که همه‌ی غول‌ها بسیار زشت و شرور هستند و جز کشتنِ قهرمانان و شاهزاده‌های شجاع و غارت اموالشان نقش دیگری ندارند.

غول‌های این کتاب اما، درست به‌اندازه‌ی آدم‌هایی که در زندگی واقعی می‌بینید، با هم تفاوت دارند. بعضی از آن‌ها، مثل غولِ خونخواری که به‌دست جکِ غول‌کش کشته می‌شود، واقعاً وحشتناک و مخوف‌اند. اما غول‌هایی هم هستند که وقتی می‌بینیم فقط به‌خاطر جثّه‌ی بسیار بزرگی که دارند، هم کُند و کودن‌اند و هم تنها، دلمان به حالشان می‌سوزد.