توصیف زندگی و رنج حیوانات، یکی از جوانب کار صادق چوبک است. این نویسنده نامدار، با همه دلبستگی و احساس ترحمی که نسبت به حیوانات داشت، آن‌ها را همان‌طور به تصویر می‌کشاند که شخصیت‌های انسانی داستان‌هایش را.

او با خونسردی تمام، بی‌آن که احساساتی بشود، شوربختی حیوانات بیچاره و سیه روزی انسان‌های درمانده را توصیف می‌کند، چوبک هم چنان در بیان کردن وضعیت مردم نکون‌بخت و ستم دیده جامعه دوران خود واقعا استاد است، در ترسیم کردن حیواناتی که در گرسنگی، آوارگی و رنج و نکبت به سر می‌برند و در محیطی سراپا خشونت، آزار و اذیت می‌بینند، حقیقتا یگانه است. حضور حیوانات در داستان‌های چوبک به دو گونه است:

الف: یک دسته داستان‌هایی است که محوریت با حیوان است و طرح قصه، پیرامون یک حیوان جریان دارد. داستان‌هایی مثل «عدل» ، «انتری که لوطیش مرده بود» ، «قفس» و «پاچه خیزک»

ب: تیره دوم داستان‌هایی است که حیوان در کنار یک انسان ترسیم می‌شود. غالبا در این دست داستان‌های یک علقه و وابستگی غریبانه‌ای بین انسان و حیوان احساس می‌شود آدم‌هایی که اغلب رانده شده از جامعه هستند، دلخوشی خود را پناه حیوانی به مراتب بدتر و مفلوک‌تر از خود می‌یابند. در داستان‌های «یک شب‌بی‌خوابی» ، «مردی در قفس» ، «کفترباز» و جز آن شاهد چنین تجانس‌هایی هستیم.