نویسنده : آیسخلوس
   ترجمه : محمود حسینی‌زاد
 

اورستیا (یونانی Ὀρέστεια) سه‌گانه‌ای از تراژدی‌های یونانی، شامل نمایشنامه‎های آگاممنون، نیازآوران و الاهگان انتقام است که توسط  (آیسخلوس) نوشته شده و سرانجامِ نفرینی را که خاندان آترئوس به آن گرفتار شده، بیان می‌کند. اورستیا در اصل شامل نمایش دیگری به نام پروتئوس نیز بوده که امروزه متن آن موجود نیست. به احتمال زیاد، در ابتدا واژه "اورستیا" برای هر چهار نمایش به کار می‌رفته و "هر کدام از سه نمایش‎نامه‎ی مجزای این سه‎گانه احتمالاً نام جداگانه نداشته‎اند."  اما امروزه، تنها در مورد نمایشنامه‌های باقی‌مانده به کار می‌رود. کلیت این مجموعه، تغییر فرهنگی جامعه را درباره موضوع عدالت، از حالتی سنتی و مبتنی بر انتقام‌جویی شخصی در آرگوس، به نظامی قضایی و قانونی در آتن نشان می‌دهد.

افراد شناخته‎شده‎ی بسیاری در طول تاریخ درباره‎ی تاثیرگذاری اورستیا سخن گفته‎اند. از جمله، یوهان ولفگانگ گوته اورستیا را «شاهکار شاهکارها» خوانده است و چارلز سوینبرن آن را «بزرگ‌ترین دستاورد ذهن انسان». پژوهشگر آثار کلاسیک، بورا، می‎نویسد که آشیول «بیش از هر کس دیگر بنیان‌های حقیقی تراژدی را بنا نهاد و به آن جسم و روحی متفاوت از سایر انواع نظم بخشید». ریچارد واگنر درباره‌ی تجربه‎ی آشنایی با اورستیا می‎نویسد «می‌توانستم اورستیا را به چشم جان ببینم. هیچ چیز با احساس والایی که آگاممنون در من برانگیخت قابل قیاس نیست و تا پایان الاهگان انتقام در فضایی بودم که آن‌قدر با امروز و اینجا فاصل داشت که از آن پس هرگز نتوانسته‎ام خود را با ادبیات مدرن آشتی دهم». ریچارد لتیمور در این باره می‎نویسد: «ویژگی اورستیا به عنوان یک سه‎گانه در این است که آن‎قدر از مرزهای یک اجرای دراماتیک فراتر می‎رود که تا به آن زمان اتفاق نیفتاده بود و از آن زمان نیز اتفاق نیفتاده است.» دنیل برت می‎نویسد: «سه نمایشی که در کنار هم اورستیا را می‎سازند... به مثابه‎ی سه پرده از درامی حماسی هستند که به لحاظ وسعت، عظمت و اهمیت معنوی و فرهنگی با حماسه‎های هومر، آنائید ویرژیل، کمدی الهی دانته و بهشت گمشده‎ی جان میلتون قابل قیاس است.»