ترجمه : مصطفی تقوی ،زهره کریم‌میان

 

گیلیس در کتاب «پژوهش چگونه باید سامان یابد؟» ، بر اساس دانش خود، با مسئله بزرگی دست و پنجه نرم کرده است، پژوهش در یک جامعه چگونه باید سازماندهی شود تا کیفیت مطلوب حاصل آید؟ او در کتاب حاضر، برای مواجهه با این مسئله، دو تجربه بریتانیایی را تبیین و نقد می‌کند و نهایتا خود سامانه‌ای را به عنوان بدیل پیش روی می‌نهد.

این کتاب ممکن است چهار گروه مخاطب را به خود جلب کند: نخست، آن دسته از دانشجویان و پژوهشگران حوزه فلسفه علم که مشتاقند مواجهه یک فیلسوف علم را با یک مسئله جدی مدیریتی و سیاستی تجربه کنند. دوم، آن دسته ازدانشجویان و پژوهشگران حوزه مدیریت و سیاست‌گذاری علم که مشتاقند درک عمیق‌تری از الگوها، رویکردها و راهبردهای مطرح در رشته خود ، دست کم در مسئله طرح شده در کتاب، بیابند. سوم، آن دسته از مسئولات و مدیران که علاقه‌مندند بر اساس حمت، بصیرت وبهره‌مندی از ایده و تجربه اهل تجربه و اندیشه، برای دانشگاه‌ها، پژوهشگاه‌ها و اعضای هیئت علمی کشور، سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی کنند. چهارم؛ آن دسته از اعضای هیئت علمی که نسبت به الگوهای جا افتاده برای ساماندهی و ارزیابی فعالیت پژوهشی در کشور نقد و اعتراض دارند و به دنبال بدیل‌های جایگزین می‌کردند.