احمد نجفی در مجموعه داستان «مرد از دست‌رفته» با رویکردی نوستالوژیک، دریغ‌پنداشت و روان‌شناختی، ادراکی حسی را در خواننده متولد می‌کند و او را با خود به مرز داستان و زندگی می‌برد. رعایت اصول داستانی در قالبی ساختارمند و قوت پروراندن بن‌مایه قصه در مجالی کوتاه، حکایت از جایگاه شایسته این نویسنده جوان، در ادبیات داستانی دارد. وی در ۱۵ داستان کوتاه، با درون‌مایه اجتماعی، میان ادبیات داستانی و جامعه‌شناسی نوین پلی زیبا بنا نهاده است.

داستان‌های کوتاه این کتاب، بر اساس شخصیت‌پردازی منطبق با الگوهای واقعی و پرداختن به برشی معین از زمان اتفاق داستانی هریک از قصه‌ها، ارائه شده است. کتاب با برخورداری از ساختار روایی ویژه و به فراخور هر داستان، بین رخداد بیرونی و درونی ارتباطی عاطفی - عقلانی برقرار می‌کند و خواننده را در طول مسیر، به دنیای درون خویش سوق می‌دهد.

در نوشته پشت جلد کتاب بخشی از یک داستان آمده است: 

 

مثل همه این شب‌ها نگاهم توی اتاق می‌چرخد، انگار که دنبال روزنه‌ای باشم و یا تغییری، اتفاقی، امیدی! اما همه‌چیز همان است که بود، کاغدهای سیاه‌شده، سررسیدهای قدیمی، روزنامه‌های تلنبارشده بر هم، یادداشت‌های روزانه و مجله‌های بازنشده. کتاب‌ها توی کمدِ کنارِ میز کم و درهم شده‌اند، ژرمینال‌ِ زولا افتاده است روی تهران مخوف، همسایه‌ها شیرازه‌اش از هم پاشیده و ورق‌هایش آویزان است، اما مدار صفردرجه با هر سه جلد تنومندش، محکم و بی‌خیال ایستاده است...