ماشاءالله شمس‌الواعظین در مقدمه این کتاب با عنوان «روی کاناپه پوریا عالمی» نوشته است: «تاریخ طنز در ایران به همه‌ دسته‌بندی‌هایش با ادبیات و شعر و داستان و هنر درآمیخته است، به گونه‌ای که نمی‌توان تقدم و تأخری برای هر یک از آن‌ها پیدا کرد. تنها اتفاقی که در جهان مدرن رخ داداین بود که عرصه‌های دیگری با سرشت و خمیرمایه‌ طنز راه خود را در این وادی پر از راز و رمز گشود. سینمای کمدی، عکاسی کمیک و کاریکاتور، ظرفیت و کارآیی طنز را افزایش داد.

طنز مطبوعاتی تاریخی طولانی در کشورمان و البته در دیگر کشورهای جهان دارد. طنز مطبوعاتی تاریخی بدین منظور به روزنامه‌ها و نشریات راه یافت که اندکی از خشکی اخبار و عبوسی مقالات و غم و اندوه پاره‌ای از گزارش‌های اجتماعی بکاهد و خواننده فرصتی و مساحتی از تفنن و تبسم بیابد و ورق نشریات را با خنده‌رویی و ابتهاج وداع کند. طنز مطبوعاتی به‌ویژه طنزی که به امور جاری کشور می‌پردازد به مخاطبان مطبوعات آموزش قرائت لا‌به‌لای سطور سخنان و اظهارات مقامات مسئول کشورها و به قول عرب‌ها «سفیدهای سطور سیاه» می‌دهد و به آن‌ها می‌آموزد که ماورای خبر و اظهارات را ببینند. طنز مطبوعاتی همچنین به مسئولان کشورها در همه‌ی عرصه‌ها یادآور می‌شود که مراقب اظهارات و موضع‌گیری‌های خود باشند و مردم و مطبوعات را ساده‌لوح فرض نکنند و از پیچیده‌گویی و ابهام‌آفرینی و چند‌پهلویی در تبیین اوضاع جاری کشور و در یک کلام از گرد سخن گفتن بپرهیزند.

کشورهای دارای تمدن و تاریخ کهن بیشترین نقش را در تولید طنز مطبوعاتی دارند، زیرا این کشورها به دلیل تاریخ سرشار از کش‌وقوس‌ها و فراز و نشیب‌شان آموزه‌ها و نشانه‌ها و ضرب‌المثل‌های بی‌شماری برای قرینه‌سازی و شبیه‌سازی اوضاع کنونی‌شان با آنچه در تاریخ‌شان آمده در اختیار دارند. ادبیات طنز در این کشورها بسیار نیرومند، جذاب و فرهنگ‌ساز است. در مقابل، کشورهای فاقد تمدن و تاریخ کهن، از فقدان درخشندگی‌های فرهنگی و معنوی رنج می‌برند.»