شعر بلند «گورکن‌ها گریه‌هایشان را عمیق‌تر حفر می‌کنند» روایت فقدان معشوقی است که عاشق یا همان راوی حضور کامل خویش را در جهان هستی بی‌هویت و بی‌معنا تصور می‌کند. تقابل بین غیاب و حضور در شخصیت و کارکتر راوی و تاثیر ناگوار آن در روان آن، ریشه‌ی سرودن شعر بلندی است تا اندوه و تنهایی و روان‌زخمی او را تسکین دهد. شاید شیوه‌ای نامتداول باشد برای ترمیم و سلامت روح انسان‌هایی که تجربه‌ی زیسته مشابهی داشته‌اند.

 

انسجام درونی این شعر بلند حول محور مسئله مرگ در انسان‌ها مخاطب را وامی‌دارد تا با آن همذات‌پنداری کند و از طرف دیگر روایت داستانیِ سیال ذهنیِ آن نیز از ویژگی‌های دیگرِ اثر است. مجید تیموری به واسطه روحیه داستان‌نویسی خویش کارکترهای خود را با وجهه خاص و با تیپ شخصیتی ثابت و باورپذیر ارایه می‌دهد ضمنا استفاده نکردن از زمان خطی در شعر بلند را به خوبی به کار می‌برد تا کلیت داستان حفظ شود.