تمایل به اجرای تئاتر به سبک و سیاق فرنگی در ایران، اولین‌بار در دوران قاجار و در سفر شاه قاجار به اروپا و دیدار او از تئاتری در پاریس ایجاد شد. در واقع تئاتر بهانه‌ای بود برای دعوت از دختر فرانسوی زیبایی به نام فرانسواز که دست‌اندرکار تئاتر بود.

حضور وی در دربار ناصری به دوستی و روابط صمیمانه‌ی وی با شاهزاده افتخارالسلطنه، دختر فرهیخته‌ی شاه، انجامید. داستان در لایه‌هایی از تاریخ و تخیل به گونه‌ای طنزآمیز پیش می‌رود…

قسمتی از این کتاب : 

«اتابک، شما را نمی‌دانم ولی ما از تیاتر خوشمان آمد. صنعت غریبی است. حالیه که ما مکانش را داریم، هم سالنی در دارالفنون، هم تکیه دولت، چرا به نمایش و تیاتر به سبک و سیاق فرنگی مبادرت نکنیم.»