این شعر بر پایه شعری کهن و بازمانده از زبان سریانی است. ترجمه سریانی به انگلیسی از آنتونی اشلی بوان (۱۹۳۲ ۱۸۵۹م) و ترجمه انگلیسی به فارسی از شاعر است؛ ترجمه یی که با افزودن به متن آن بازآفرینی می شود و متنی نو به وجود می آید.شعر سریانی مانند دیگر اشعار کهن شعری است تمثیلی با ساختاری پیوسته و دایره یی و گاهی با تصویرهای شاعرانه درباره شاهزاده یی که به فرمان پدر و مادر برای به دست آوردن مروارید «حقیقت یا گوهر معرفت» راهی سرزمین ناپاکان می شود تا مرواریدی را از کنام ماری زهرآگین به دست آورد، و این شرطی است برای آنکه ردای بنفش خود را باز بپوشد و بالا رود به سوی درگاه درود و بزرگداشت.در این سفر شاهزاده مسموم شده، به خواب فرو می رود، هدف سفر را فراموش می کند و به خدمت ناپاکان می پردازد. تا آنکه با دریافت نامه یی هشدارآمیز از پدر و مادر از خواب بیدار می شود، مروارید را به چنگ می آورد و پیروز و شکوهمند به خانه پدری بازمی گردد.
شاعر به شیوه یی زیبا شعر قدیمی را از سطر به خواب رفتن شاهزاده، بریده و قطعه یی را در میانه شعر سریانی قرار می دهد؛ خواب، خواب ناگفته. متنی که شاعر به شعر سریانی افزوده است از اینجا شعری است دیگر و روایتی درون روایت که با تصویرهای رویاگونه از پاییز شروع می شود؛ پاییز هزاررنگ، زیباترین جلوه از زیبایی های زمین؛
زرفشاندی در خزان از شاخسار/ سحر مطلق از ماهی تا به ماه/ برف بر کوه دوردست/ رنگ برگ ها را دیدم رنگ های برگ را در پاییز/ از نیمه های خاستگاه های پگاه/ آنجا ایستاده دیده شدنی...