ترجمه : مهوش قوی

 

آثار بوبن مانند زنجیر به هم پیوسته‌اند، هر یک تصویر دیگری را روشن ساخته ودر کنار هم، تابلوی زندگی و افکار نویسنده را شکل می‌دهند. برای او تجربه‌های ساده زندگی ـ کودکی، عشق، تنهایی ـ دستمایه خلق آثاری عاشقانه‌است. بوبن بیش از آن که به مضامین و کلمات اهمیت دهد، به آوا و لحن کلام می‌پردازد؛ با این حال نوشته‌های او سرشار از اندیشه‌اند. اندیشه‌ای که از زندگی عاشقانه اش و از عشقش به زندگی سرچشمه می‌گیرد.

 

 

در پشت جلد این کتاب چنین آمده است: 

 

كتابي كه به من امانت داده بودي، حتي اگر گمش مي‌كردم، باز هم دست‌هايت را مي‌ديدم كه اين پاره آتش را محكم گرفته‌اند تا از سرماي جهان در امان بماني. دستت روي صفحه‌اي، زير چند كلمه را با مداد خط كشيده است. هيچ پاك‌كني براي محو اين زمين لرزه وجود ندارد. سخنم را درياب: فقط مي‌خواهم بگويم كه نفس كشيدن، تنها نفس كشيدن بدون تو، يا به سوي پنجره برف ‌گرفته قدمي برداشتن، مانند آن است كه ميلياردها بار خنجرم بزنند. آدم‌هايي هستند كه دوست داريم دائما حرف بزنند، كه صدايشان تا آخر دنيا ادامه داشته باشد. شنيدن صدايت را دوست داشتم. دوست داشتم افت و خيزهاي نفست، آن تار صوتي آفتابي صدايت را بشنوم. شيوه بازگشت تو از گذشته، برداشتن آجري از ديوار زمان و نشان دادن لبخند كوتاهي از روزنه آن، چقدر زيباست. لبخند تنها نشانه گذر ما از جهان هستي است.