خسروی در رمان «ملکان عذاب» به سراغ سه نسل از یک خانواده رفته که هرکدام راوی سرنوشت خود و دیگری‌اند و راوی دیگرانی که سرنوشت‌شان به نوعی با سرنوشت آن‌ها گره خورده است. او در این رمان از خلال روایت راویان به گذشته دور تاریخی و فرهنگی نقب زده است، گذشته‌ای همچنان حاضر در زندگی جمعی و فردی ما که شکل حضورش آن را به کابوسی شبیه می‌کند؛ کابوسی که از یک منظر، تعبیرش می‌تواند کودتای ۲۸ مرداد باشد که بستر بخشی از وقایع «ملکان عذاب» است.

ابوتراب خسروی در این رمان به اعتقاد بسیاری از منتقدان از آن سخت‌نویسی و کلاسیک‌نویسی به داستان‌گویی با زبانی ساده روی آورده است؛ نثر او کاملاً ساده شده و فقط دارد داستان تعریف می‌کند. هرچند باز هم در فضاسازی همان تعلقات خاطر هنوز پابرجاست.

او که در بیش‌تر آثارش ردپای تاریخ را حفظ کرده است؛در این باره می‌گوید: هویتی که در حال حاضر جامعه  ما دارد، حاصل وقایعی است که اجداد ما و نیز خود ما از سر گذرانده‌ایم.