ترجمه : جهانشاه میرزابیگی

 

در "زيبايی‌شناسی فهمِ انسان؛ معنای بدن"، مارک جانسون کار پيش‌گام خود در مورد ارتباط ميان علوم شناختی، زبان و معنا را که نخستين‌بار در اثر کلاسيک "استعاره‌هايی که با آن‌ها زندگی می‌کنيم" مطرح شد ادامه می‌دهد. جانسون از پژوهش‌های اخير در مورد رشته‌ی جوان روان‌شناسی استفاده می‌کند تا نشان بدهد که چه‌گونه بدن، حتی پيش از تکوين خودآگاهی، معنا توليد می‌کند. از اين‌جا، او برای کاوش بيش‌تر خاستگاه‌های بدنی معنا، انديشه، و زبان به علم عصب‌پايه‌ی شناختی روی می‌آورد و ابعادِ فراوان معنا ـــ از جمله تصويرها، کيفيت‌ها، عواطف، و استعاره‌ها ـــ را که همه در برهم‌کنش‌های فيزيکی بدن با جهان ريشه دارند به بررسی می‌گيرد. جانسون، با برداشت از روان‌شناسی هنر و فلسفه‌ی عمل‌گرا، استدلال می‌کند که همه‌ی اين جنبه‌های معناسازی اساساً زيبايی‌شناسانه هستند. او نتيجه می‌گيرد که هنرها اوج تلاش‌های انسان برای يافتن معنا هستند و مطالعه‌ی ابعاد زيبايی‌شناسانه‌ی تجربه‌ی ما برای کشف مبنای بدنی معنا حياتی است.