این کتاب ، کندوکاوی است در دیالکتیک انقلاب و ریشه‌های عمیق اندیشه‌های مارکس در دیالکتیک هگلی.

نویسنده در این کتاب می‌کوشد تا مارکس را از قید تفسیرهای نظام‌هایی که با انقلاب‌های سیاسی تثبیت یافته‌اند، آزاد کند. زیرا در این نظام‌ها، مفهوم انقلابی فلسفه‌ی مارکس، محدود شده است. در این نظریه که معروف به انسان یاوری مارکسیستی است، قلمرو راستین آزادی همانا تکامل نیروی انسانی تلقی می‌شود که غایتی در خود است.