من گونه ‏ای از مستندسازیِ اجتماعی را در چند فیلم تجربه کردم که می ‏کوشد در میان واقعیت‏ های پراکنده، به حقیقت فرضیِ خود یا حقیقتی اصیل‏تر از فرض خود برسد و با همان واقعیت ‏ها به ساختار فیلم طوری شکل دهد که گویای آن حقیقت باشد. از این روش، بیش از همه در ساختن سه فیلم از سه شخصیت واقعی استفاده کرده ‏ام.

در جلسات نمایش همین فیلم ها بود که به فکر نوشتن این کتاب افتادم. پرسش ‏هایی که معمولاً پس از نمایش فیلم طرح می‏ شد گاه خاطره‏ای به یادم می‏ آورد که ساعتی پس از پایان جلسه، در هجوم کار و گرفتاری ‏های روزانه گم می ‏شد، اما در جلسه‏ ی دیگری تقریباً به همان شکل دوباره می‏ آمد. وقتی این اتفاق بارها روی داد، دریافتم آن خاطره‏ ها در برابر گذر زمان مقاومت می‏ کنند و اگر من برای توضیح مسئله یا موضوعی همواره به آن‏ها رجوع می‏ کنم به خاطر بهره‏ ای است که از حقیقت دارند. این‏ها همه ‏جور خاطره‏ ای هستند. از فردی و اجتماعی گرفته تا زیبایی‏ شناسانه و خانوادگی، و همگی در پیوند با حرفه‏ام. این‏ها را ننشستم یک‏باره بنویسم. از وقتی تصمیم به نوشتن گرفتم، چون می‏ دانستم به مناسبتی بازخواهند آمد منتظر ماندم و در مناسبت‏هایی که ظاهر شدند، در همان شکلِ ظهور ثبت‏شان کردم، سپس چیدم و کاستم و افزودم.