علماي دين كه از جمله ي مهم ترين گروه هاي اجتماعي ايران بودند، در رويارويي با مشروطيت و چالش ميان سنت و تجدد از خود واكنش هاي مختلفي نشان دادند.

شناخت هر چه صحيح تر و نقد چگونگي و چرايي مواضع فكري و عملكرد علما در عصر مشروطيت ايران، از آن رو كه مواضع مهم ترين رهبران سنتي جامعه ي ايراني در برابر تفكر جديد و فعاليت هاي تجدد طلبانه در عصر مشروطيت، و ماهيت و چگونگي تداوم انديشه ي سياسي سنتي در ميان گروهي ديگر از علما را نشان ميدهد، از اهميت فراواني برخوردار است.