ترجمه : آسیه و پروانه عزیزی

 

در بریده‌ای از کتاب می‌خوانیم:

«هوشینو تکرار کرد «صبر کن ببینم.»

گربه‌ی سیاه با عصبانیت گفت «چیزی نیست که این‌جا ببینی آقای هوشینو.» گربه صورت بزرگی داشت و پیر به نظر می‌رسید. «فکر کنم از تنهایی حوصله‌ات سر رفته. از این‌که تمام روز با یک سنگ حرف زدی.»

«اما تو چه‌طور می‌توانی به زبان آدم‌ها حرف بزنی؟»

«نمی‌توانم.»

«نمی‌فهمم، ما چه‌طور می‌توانیم با هم یک چنین گفت‌وگویی داشته باشیم؟ یک آدم و یک گربه؟»

«ما در مرز این دنیا هستیم و به زبانی مشترک صحبت می‌کنیم. همین.»

هوشینو کمی به این موضوع فکر کرد. «مرز دنیا؟ یک زبان مشترک؟»

گربه درحالی‌که چند تکان کوتاه و بی‌اعتنا به دمش می‌داد گفت «حق داری نفهمی. من می‌توانم برایت توضیح بدهم ولی داستانش طولانی‌ست.»

هوشینو گفت «یک لحظه صبر کن! تو کلنل ساندرزی، نه؟»

گربه با ترش‌رویی گفت «کلنل چی؟ نمی‌دانم از کی حرف می‌زنی. من منم. نه هیچ‌کس دیگر. فقط یک گربه‌ی مهربان همسایه.»

«اسم داری؟»

«البته که دارم.»

«اسمت چیست؟»

گربه با دودلی جواب داد «تورو.»

هوشینو تکرار کرد «تورو؟ منظورت آن قسمت خیلی گران ماهی تن است است؟»