بزرگ علوي در نخستين داستانهايش در مجموعه ي «چمدان» که رنگي از رمانتيسم داشت، سخت تحت تأثير صادق هدايت بود اما بعد با نوشتن رمان «چشمهايش» و برخي داستان هاي کوتاه خود در مجموعه ي «نامه ها» همچون «گيله مرد» که از زمره ي بهترين داستانهاي کوتاه امروز ماست، به فضاي رئاليستي خود دست يافت و در حقيقت اين اثر و برخي آثار ديگر او بود که فضاهاي روستا و زندان را در داستان نويسي ماپايه گذارد. او در ايجاد و رونق داستان هاي سياسي، سهم بسزايي در ادبيات معاصر ايران دارد.