«نوروز آقای اسدی» تازه‌ترین مجموعه‌داستان نویسنده‌ی کهنه‌کار اصفهانی به ویترین کتاب‌فروشی‌ها رسید.

«محمد کلباسی» این‌بار با شش داستان در یک مجموعه آمده است، مجموعه‌‌داستان «نوروز آقای اسدی» قرار بود پروپیمان‌تر از این‌ها باشد. نویسنده برای این مجموعه ۱۵ داستان آماده کرده بود، اما بعد از دو سه ‌سال رفتن و آمدن این مجموعه در پروسه‌ی نشر دست‌ آخر این شش داستان موفق شدند یک‌جا کنار هم بمانند.

سابقه‌ی داستان‌نویسی محمد کلباسی به امروز و دیروز بازنمی‌گردد. او از سال‌های دور می‌نویسد، از آن‌ روزهایی که «جنگ‌ اصفهان»ای بود. او برآمده از آن حلقه‌ی ادبی‌یی است که از دل انجمن ادبی صائب در اصفهان بیرون آمده بود، حلقه‌ای که داستان‌نویسان سرشناسی همچون «هوشنگ گلشیری»، «بهرام صادقی»، «احمد اخوت»، «رضا فرخفال»، «مجید نفیسی» و «یونس تراکمه» در آن می‌نوشتند و می‌خواندند.

شاید همین‌هاست که باعث شده او تجربه‌ی داستان‌نویسی و جریان‌سازی ادبی نسل خودش را تجربه‌ای غریب بداند، او می‌گوید: «باری عظيم بود بر شانه‌ی نسل من که حمل شده و هيچ نسلی شاهد چنين تغيير شگفتی نبوده است.»

حالا می‌توان خط‌‌‌‌وربط‌های آن نسل شگفت‌انگیز را در مجموعه‌داستان «نوروز آقای اسدی» دید. مجموعه‌داستانی که با معیارهای داستان‌نویسی نسلی همخوان است که سنگ ‌بنای داستان‌نویسی مدرن ایرانی را گذاشتند. توجه ویژه‌ی او به ‌زبان و کارکرد اساسی زبان در پیش‌ رفتن داستان‌های کلباسی همان‌ نکته‌ای است که اغلب منتقدان درباره‌ی داستان‌های این نویسنده دست روی آن می‌گذارند. او در این داستان‌ها هم درست مانند کارهای پیشینش از آدم‌های گوشه‌وکنار حرف می‌زند، از خاطرات کودکی خواهری به‌ نام «لاله»، روایتی از دکتری پیر و تک‌افتاده و... در میان همه‌ی این‌ها فضاسازی‌هایی موهوم و تکرارنشدنی از ویژگی‌های این داستان‌نویس کارکشته است.

شش داستان، شش زندگی، شش روایت دست‌اول

شش داستان «بازگشت آناهیتا»، «ناظم‌موشی و حوض چوق انار»، «پرتره»، «آزار مراق»، «خواهرم لاله» و «پیرمرد و دریا، روایتی دیگر» همگی فضاهایی را تداعی می‌کنند که شبیه‌شان را در داستان‌های قبلی این نویسنده خوانده‌ایم.