«در «مومیا و عسل» نثر نه تنها مضمون و محتوای داستان را نمایان می‌کند، خود نیز به نمایش درمی‌آید و گاه به «موضوع» داستان تبدیل می‌شود: نثر داستانی برخلاف توهم بعضی، عنصری از عناصر داستان و بلکه اصلا گوهر داستان است... مندنی‌پور در داستان‌هایی که فضای تاریخی دارند، به نثر حس‌وحالی کهن‌گرایانه می‌بخشد که بخشی از آن در جهت سازگاری با مضمون است.»